تعریف عفونت بیمارستانی و انواع شایع آن

بشر از ابتدای شروع زندگی بر کره خاکی همواره در حال مبارزه در برابر عوامل طبیعی مثل سرما، گرما و بسیاری از عوامل بیماری آفرین و عفونت زا بوده است زمانیکه انسان حاضر به قبول ضعف و شکست باشد از موقعیت ممتاز کنونی محروم گردیده و با نابودی تدریجی نسل خویش روبرو خواهد شد.

فرهنگ عمید در تعریف لغوی عفونت را فاسد شدن یا برگشتن طعم چیزی بیان می کند اما برای تشریح ابعاد تخصصی تر به ذکر برخی تعاریف تخصصی می پردازیم.

1ـ حضور ارگانیزم های بیماریزائی که قادرند اختلال در علائم حیاتی (درجه حرارت و تغییر تعداد گلبولهای خون) و حالت تعادل و توازن طبیعی بدن ایجاد نماید.

2ـ جایگزینی عوامل بیماریزا شامل انواع باکتری، ویروس، قارچ و آنگلها در قسمتهای مختلف بدن میزبان را عفونت گویند.

پس در جمع بندی می توان نتیجه گرفت عفونت زمانی بروز می کند که عامل بیماریزا به بدن میزبان وارد شده و سیستم ایمنی را تحریک نماید. اثر این مقابله نیز غالباً به اختلال در عملکرد طبیعی بدن اثبات می شود.

ذکر این نکته ضروریست که اگر عامل مهاجم بتواند بطور زنده و فعال در خارج از سیستم ایمنی بدن فرد باقی بماند حالت حاد بیماری بروز کرده اما در صورتیکه وارد این سیستم شده و برای مقاومت در برابر انهدام خود نقطه ای از بدن میزبان را برای تجمع انتخاب کند. حالت مزمن بیماری مشاهده خواهد شد.

پس حاصل آنکه در ابتلا به یک عفونت علاوه بر قابلیت پذیرش بیماری در انسان و کاهش مقاومت عمومی بدن لزوماً قدرت بیماریزایی میکروب مهاجم نیز باید در حد کافی باشد. تا بتواند زمینه مساعدی در بدن برای ابتلاء به بیماری ها را فراهم نماید. بدن ما برای دفاع در برابر میکروارگانیسم ها به عنوان عوامل ایجاد کننده عفونت (عوامل عفونی مهم عبارتند از ویروس ها، باکتریها، ریکتزیاها، قارچ ها و انگل ها)

مجهز به مکانیسم های دفاعی و موانع بازدارنده مهمی بشرح زیر می باشد.

1ـ پوست اولین سد دفاعی بدن است که دارای PH ویژه و اسید های چرب و لیزوریم ها می باشد.

2ـ سطوح مخاطی: معده با تغییرات PH و دستگاه فوقانی تنفس با حرکات مداوم مژکها و ترکیب ویژه ترشحات بزاق و مجاری مختلف بدن عمل می کند.

3ـ سیستم ایمنی: عمل کردهای اختصاصی و غیر اختصاصی سیستم دفاعی در خارج از بدن نقش خود را ایفا می کند عوامل عدیده و گوناگون قادر به تضعیف و یا انهدام این مکانیسم ها وعبور از موانع بازدارنده طبیعی بدن هستند که اختلال در عمل کرد هر یک از سطوح فوق منجر به بروز بیماریهای خاصی خواهد شد.

الف) تماس مستقیم: از طریق ترشحات بدن مثل ادرار، خلط، چرک و ترشحات زخم های باز.

ب) تماس غیر مستقیم: تماس با وسایل و ابزارها مانند ظروف، ملحفه، تجهیزات و ابزارهای طبی مشترک.

ج) سرایت از حاملین و ناقلین: شامل انسان، حشرات و برخی عوامل بیماریزای محیطی (گرد و غبار/ آب و هوا) که قادرند براحتی عفونت ها را از فردی به فرد دیگر منتقل نمایند.

عفونت بیمارستانی به عفونتی گفته می شود:

 که افراد بستری در بیمارستان در مدت زمانی که در بیمارستان بسر می برند به آن مبتلا می شوند و تظاهرات بیماری ممکن است در حین بستری بودن و یا بعد از مرخص شدن بیمار بروز کند. معمولاً عفونت هایی که بعد از 48 تا 72 ساعت ظاهر می شوند را به عنوان عفونت های بیمارستانی قلمداد می کنند و اگر در مدت کمتر از 48 ساعت بعد از بستری شدن بیمار عفونتی اتفاق بیفتد احتمال اینکه فرد در هنگام پذیرش در بیمارستان در مرحله کمون آن بیماری بسر می برده است می باشد . عفونت بیمارستانی باعث افزایش هزینه ها – طولانی شدن بهبودی – ناتوانی و مرگ بیماران می شود.

الف) 7-10 روز پس از ترخیص بیمار که به علت داخلی بستری بوده هیچ اقدام جراحی خاصی صورت نگرفته است.

ب) تا یک ماه پس از ترخیص به علت جراحی که Implant برای بیمار کار گذاشته نشده باشد مانند : لاپاراتومی ، آپاندکتومی و هرنی.

ج) تا یک سال بعد از جراحی که برای بیمار Implant کار گذاشته شده باشد مثل عمل های ارتوپدی که پیچ و پین و پلاک و … کار گذشته می گردد.

1ـ بیمار       2ـ پرسنل سيستم درماني       3- جامعه

ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ، ﺩﭼﺎﺭ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﮔﺮﺩﺩ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﻫـﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺍﺩﺭﺍﺭﻱ ( ۴۲ %) ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﻨﻔﺴﻲ ﺗﺤﺘـﺎﻧﻲ (ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﺩﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ ﻋـﺪﺩ ۱۱ % ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ) ﻳــﺎ ﭘﻨﻮﻣﻮﻧﻲ ( ۱۵ % ﺗﺎ ۲۰ %) ، ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﻧﺎﺷـﻲ ﺍﺯ ﺯﺧـﻢ ﺟﺮﺍﺣـﻲ ( ۲۴ %) ﻭ ﻋﻔﻮﻧـﺖ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﮔﺮﺩﺵ ﺧﻮﻥ ( ۵ – ۱۰ %) ، ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ. ﻃﺒـﻖ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺍﺩﺭﺍﺭﻱ، ﺷﺎﻳﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﭘﻨﻮﻣﻮﻧﻲ ﻛﺸﻨﺪﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﺤـﺴﻮﺏ ﻣـﻲﺷـﻮﻧﺪ ﮔﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﻛﺰ، ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﮔﺮﺩﺵ ﺧﻮﻥ، ﻋﻠﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﻣﺮﮒ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺟﻨﺒﻪ ﺣﺎﺋﺰ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ :

·  ﻣﺮﮒ ﻭ ﻣﻴﺮ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ

· ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺑﺴﺘﺮﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ

· ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﻗﺎﻣﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ، ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﺗﺸﺨﻴﺼﻲ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺭﺍﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ

ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻨـﺪ ﺑـﻪ ﻃـﺮﻕ ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﻣﻨﺘﻘـﻞ ﮔﺮﺩﻧـﺪ ﻭ ﮔـﺎﻫﻲ ﻳـﻚ ﻣﻴﻜﺮﻭﺏ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮﺩ.

ﺭﺍﻩ ﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ :

۱ـ  ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺗﻤﺎﺱ (Contact) : ﺗﻤﺎﺱ، ﺷﺎﻳﻊﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ  ﻭ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺯﻳﺮ ﮔﺮﻭﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮﺩ :

 ·  ﺗﻤﺎﺱ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺳﻄﻮﺡ ﺑﺪﻥ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﻣﻴﻜﺮﻭﺍﺭﮔﺎﻧﻴﺴﻢ ﻫﺎ ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﻓﺮﺩ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻳﺎ ﻛﻠﻮﻧﻴﺰﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﻴﻜﺮﻭﺏ

· ﺗﻤﺎﺱ ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻴﺰﺑﺎﻥ ﺣﺴﺎﺱ ﺑﺎﺷﻲء ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺁﻟﻮﺩﻩ (ﻭﺳﺎﻳﻞ، ﺳﻮﺯﻥ، ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻥ، ﺩﺳﺘﻜﺶ ﺁﻟﻮﺩه)

 ·  ﻗﻄﺮﻩ ( Droplet) ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺮﺩ ﺣﻴﻦ ﻋﻄﺴﻪ، ﺳﺮﻓﻪ ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻥ، ﺣﻴﻦ ﺳﺎﻛﺸﻦ ﻛﺮﺩﻥ  ﻳﺎ ﺑﺮﻭﻧﻜﻮﺳﻜﻮﭘﻲ ﻭ ﻣﻮﺍﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻣﻠﺘﺤﻤﻪ، ﻣﺨﺎﻁ ﺑﻴﻨﻲ ﻳﺎﺩﻫﺎﻥ

۲ ـ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻮﺍ  (Airborne)

۳ ـ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺬﺍ، ﺁﺏ، ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﻭ ﺗﺠﻬﻴﺰﺍﺕ ﻭ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺁﻟﻮﺩﻩ

۴ ـ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻧﺎﻗﻠﻴﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺸﻪ، ﻣﮕﺲ ﻭ ﻣﻮﺵ ﻛﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﻋﻔﻮﻧﺖﻫﺎﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ .

عفونت‌ زخم‌ جراحی‌ عبارت‌ است‌ از عفونت‌ حاصل‌ از آلودگی‌ باکتریایی،‌ در حین‌ یا پس‌ از عمل‌ جراحی‌. عفونت‌های بعد از عمل جراحی ممکن است سبب مشکلات شدید، از جمله نقص در فرآیند ترمیم محل جراحی، سپسیس (عفونت خون)، آسیب عضوی و حتی مرگ شود.

ـ معمولا در عرض‌ 5 تا 10 روز پس‌ از جراحی،‌ علائم زیر شروع‌ می‌شوند، ولی‌ در برخی‌ موارد چند هفته‌ بعد آغاز می‌گردند:

ـ درد و قرمزی‌ اطراف زخم‌ جراحی‌

ـ چرک‌ و تجمع‌ سایر مایعات‌ در اطراف‌ بخیه‌ها

ـ تب‌ (گاهي اوقات )

عفونت‌ با باکتری‌ها شامل‌ استرپتوکوک‌ها، استافیلوکوک‌ها یا سایر میکروب‌ها ایجاد می شود. علی‌رغم‌ اعمال روش‌های‌ ضدعفونی‌کننده‌ جدید قبل‌ از عمل‌ جراحی‌ و مراقبت‌های‌ خوب‌ پس‌ از عمل‌، گاهی‌ عفونت‌ ایجاد می‌شود.

ـ اشخاص‌ مسن‌تر

ـ تغذیه‌ ناکافی

ـ  هر گونه‌ بیماری‌ مزمن‌ به‌ ویژه‌ دیابت

ـ جراحی‌ دستگاه‌ گوارش‌

ـ استفاده‌ از داروهای‌ سرکوبگر دستگاه ایمنی‌

ـ  بیماران‌ چاق‌

ـ  بیماران‌ مبتلا به‌ صرع

ـ تجویز آنتی‌بیوتیک قبل از عمل جراحی در زمان مناسب

ـ  مطمئن شدن از این که بیمار در بهترین وضعیت ممکن قبل از جراحی انتخابی است

ـ  استفاده از محلول‌های ضدمیکروبی در اطراف برش جراحی (کودان تنتور)

ـ رعایت نکات استریل (از بین بردن هر نوع باکتری یا سایر میکروارگانیسم‌ها، مثل ویروس‌ها یا انگل‌ها) در اطراف محل جراحی و وسایل عمل و نیز استفاده کارکنان اتاق عمل از لباس‌، کلاه و ماسک تمیز

ـ استفاده‌ از آنتی‌بیوتیک‌های‌ خاص‌ مثل‌ نئومایسین‌ پیش‌ از جراحی‌ در دستگاه‌ گوارش‌ برای‌ استریل‌ کردن‌ لوله‌ گوارشی‌

ـ تمیز کردن‌ کامل‌ پوست‌ قبل‌ از جراحی‌ (با استفاده از محصولات آسپتومن، دسدرمان پیور و مانوژل شرکت آرکا بهپویان)

ـ استفاده‌ هر چه‌ کمتر از بخیه‌

ـ  انتخاب مناسب آنتی‌بیوتیک بعد از عمل

ـ  زمان و طول مدت مناسب برای مصرف دوز مناسب آنتی‌بیوتیک

ـ   کوتا‌ه‌ کردن موها (به جای تراشیدن) اطراف محل برش جراحی

ـ نگهداری سطح قندخون در حد مناسب در افراد دیابتی (مخصوصا برای برای افرادی که جراحی قلب دارند)

ـ  حفظ دمای بدن در حد طبیعی در بیمارانی که جراحی روده بزرگ دارند.

ـ تجویز آنتی‌بیوتیک، گاهی از راه خوراکی، اما اغلب از طریق وریدی برای عفونت‌های جدی.

ـ در بسیاری از موارد، از محل آلوده کشت برداشته می‌شود تا مشخص ‌شود آیا باکتری مقاوم است (در این مواقع باکتری به درمان‌های آنتی‌بیوتیکی معمول پاسخ نمی‌دهد.)

ـ باز کردن مجدد برش جراحی برای خارج کردن چرک، آبسه (تجمع مایع عفونی)، یا هماتوم (تجمع خون و لخته خونی که می‌تواند عفونی شود.)

ـ اگر از جسم خارجی (مثل پروتز)‌ استفاده شده است و عفونت‌ جدی است، خارج کردن آن ها ممکن است برای رفع عفونت ضروری باشد.

ـ مراقبت‌های حمایتی، شامل مایعات، داروها برای کاهش تب و داروهای مسکن ، گاهی لازم است. اگر عفونت شدید است، ممکن است بیمار نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشته یا حتی در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) جهت درمان بستری شود.

ـ استفاده‌ از کیسه‌ گرم‌ یا کمپرس‌ گرم

ـ در صورتی‌ که‌ زخم‌ ترشح‌ کند، لباس ها را به‌ دفعات‌ عوض‌ کنید.

ـ  جراحی‌ برای‌ برش‌ و تخلیه‌ آبسه ‌ زخم‌ (گاهی‌ اوقات‌) ممکن‌ است‌ لازم‌ باشد.

عفونت خون باعث شوک می شود

عفونت خون یا سپسیس (Sepsis) شرایطی است که بدن در حال مبارزه با یک عفونت شدید است که از طریق جریان خون منتشر شده است. در عفونت خون، لخته خون باعث کاهش جریان خون می گردد و در نتیجه مواد مغذی و اکسیژن، به خوبی به اندام های حیاتی نمی رسند. در برخی موارد شدید، یک و یا چند اندام از بین خواهند رفت.

در بدترین شرایط، عفونت خون موجب افت سریع فشار خون می شود که به نام ” شوک عفونی” خوانده می شود. این شوک می تواند منجر به نارسایی ریه ها، کلیه ها، کبد و در نهایت مرگ شود.

عفونت خون در اثر واکنش سیستم دفاعی بدن در مقابل عوامل عفونی از قبیل باکتری، ویروس و یا قارچ نیز ایجاد می شود.

1ـ افرادی که دارای سیستم ایمنی ضعیف می باشند. ضعیف شدن سیستم ایمنی می تواند در اثر بیماری ها (مانند دیابت و ایدز) و یا داروها (مانند شیمی درمانی و یا استروئیدها) باشد. استفاده از داروهای قوی در بیماران سرطانی و پیوند عضو موجب ضعیف شدن سیستم ایمنی می گردد.

2ـ  نوزادان نیز از آنجایی که هنوز سیستم ایمنی بدنشان تکامل نیافته است، نیز جزو افراد در معرض خطر می باشند.

3ـ افراد مسن و افرادی که دارای بیماری مانند دیابت می باشند.

4ـ افراد بستری در بیمارستان نیز در معرض خطرند، زیرا تزریق وریدی، زخم های جراحی و یا زخم های بستر موجب عفونت خون می گردد.

بسیاری از میکروب ها باعث این عفونت می گردند. باکتری ها، ویروس ها و قارچ ها می توانند موجب عفونت خون گردند.

عفونت باکتریایی خون یکی از شایع ترین آنها می باشد.

عفونت ریه (پنومونی)، عفونت مثانه و کلیه (عفونت ادراری)، عفونت پوست (سلولیت)، عفونت شکم (مثل التهاب آپاندیس)، عفونت استخوان و عفونت مغزی (مثل مننژیت) می توانن در بدن پخش شوند و عفونت خون را به وجود آورند.

عفونت های پس از عمل جراحی هم می توانند موجب عفونت خون گردند.

در بدترین شرایط، عفونت خون موجب افت سریع فشار خون می شود که به نام شوک عفونی خوانده می شود

ـ  افراد خیلی جوان و مسن

ـ افرادی که داروهای سرکوب گر سیستم ایمنی را دریافت می کنند، از قبیل: گیرندگان پیوند عضو

ـ  بیماران تحت درمان با شیمی درمانی یا پرتودرمانی

ـ افرادی که طحال خود را با جراحی درآورده اند، زیرا طحال با عفونت ها می جنگد.

ـ  افرادی که داروهای استروئیدی را به مدت طولانی مصرف می کنند.

ـ افرادی که دارای بیماری ایدز، دیابت و یا سیروز کبدی می باشند.

ـ افرادی که دارای سوختگی و یا جراحت شدیدی شده اند.

ـ افرادی که دارای عفونت هایی از قبیل: ذات الریه، مننژیت، سلولیت (عفونت پوست) و عفونت دستگاه ادراری هستند.

از آنجا که عفونت خون می تواند در هر منطقه ای از بدن رخ دهد، دارای علائم مختلفی می باشد. تنفس تند و تغییر در وضعیت روانی از قبیل کاهش سطح هوشیاری و گیجی ممکن است از اولین نشانه های عفونت خون باشد.

سایر علائم عبارتند از:

ـ تب. البته برخی مواقع، دمای بدن طبیعی و یا حتی پایین می باشد.

ـ لرز

– ضربان سریع قلب

ـ افت فشار خون

ـ  سردرگمی و سراسیمه بودن

ـ  سرگیجه

ـ  کاهش ترشح ادرار

ـ تهوع و استفراغ

ـ  اسهال

ـ  بثورات پوستی

 ـ بثورات قرمزرنگ و یا نقاط قرمز رنگ در بدن

ـ   درد مفاصل مچ دست، آرنج، پشت، ران، زانو و مچ پا

ـ  اگر نوزاد شما کمتر از دو ماه سن دارد و دارای تب، بیحالی، کم شیر خوردن، تغییر رفتار و یا دارای بثورات پوستی غیرعادی شده است، به پزشک مراجعه کنید.

ـ  اگر دارای گیجی، سرگیجه، تپش قلب، تنفس سریع، تب، لرز و بثورات جلدی شدید، به پزشک مراجعه کنید.

ـ   آزمایش خون

ـ  آزمایش خلط، ادرار، مایع نخاع و یا محتویات آبسه

ـ  تصویربرداری با اشعه X از قفسه سینه برای بررسی ذات الریه

ـ سی تی اسکن از شکم

با انجام سر موقع واکسیناسیون کودکان، میزان این عفونت کاهش می یابد

معمولا فرد بیمار در بیمارستان و در بخش مراقبت های ویژه بستری می شود.

ـ بیمار نیاز به ماسک اکسیژن دارد.

ـ آنتی بیوتیک وریدی به بیمار تجویز می شود.

ـ پزشک ممکن است محلول نمکی (سالین) و داروهایی برای افزایش فشار خون تجویز کند.

ـ اگر عفونت در شکم وجود داشته باشد، عمل جراحی برای تخلیه عفونت لازم می باشد.

ـ بنا به شدت و اثر عفونت خون، ممکن است دیالیز کلیه لازم باشد.

ـ مهمترین راه پیشگیری، جلوگیری از بروز هر گونه عفونت در بدن می باشد. اگر هم عفونت رخ دهد، باید سریعا آن را درمان کرد تا وارد گردش خون نشود.

ـ با انجام برنامه های واکسیناسیون کودکان (سر موقع)، این عفونت کاهش می یابد.

ـ عفونت های مرتبط با بیمارستان که منجر به عفونت خون می گردند، با رعایت بهداشت و شستن دست ها کاهش می یابند.

بطور معمول 5- 10% بيماران بستري دچار عفونت بيمارستاني مي شوند. عفونت كسب شده بيمارستاني در امريكا سالانه بيش از 2 ميليون بيمار است و  سبب حدود 88000 مرگ را مي شود. عامل 45-40% عفونت بيمارستاني عفونت ادراري است حدود 80% بعلت سوند و حدود 20% بعلت دستكاري مجاري ادراري است.

حدود 20-15% بيماران آلودگي ميكروب را از داخل مجرا كسب مي كنند. عفونت در كيسه جمع آوري در 24-48 ساعت بعد تظاهر مي كند.

در مثانه 100 ميكروب در CC در 24-48 ساعت به 105 مي رسد. راه اصلي ورود ميكروب پري اورترال است (70-80% ) كه منشاء ميكروب پري آنال و …

ـ باكتري اوري

ـ باكتريمي ( 3% باكتريواوري سبب باكتريمي مي شود)

ـ پيوري

ـ پيلونفريت

ـ سپسيس و نارسايي مولتي ارگان و مرگ

ـ فقط در صورت نياز سوند زده شود ( براي راحتي جهت مراقبت اين كار انجام نشود )

ـ روش  اسپتيك براي سوند زدن رعايت شود ( آموزش روش و يادآوري آموزش به فواصل توصيه مي گردد )

ـ در اولين فرصت سوند خارج شود

ـ دستكاري يا  بازكردن سيستم را به حداقل برسانيد

ـ اتصالات محكم بسته شود

ـ استفاده ازمواد ضد باكتري موضعي و ضد عفوني كيسه و استفاده از كاتتر حاوي بنرات نفره در پيشگيري مورد تائيد همگان قرار نگرفت.

ـ مصرف آنتي بيوتيك  به دليل ديگر در بيماران در 4 روز اول سوند گذاري  عفونت را كم، ولي افزايش ريسك ميكروب مقاوم و قارچ مي  شود.

ـ  كاتتر كاندومي براي مردان بدون انسداد مناسب است. البته اگر رعايت نشود ريسك عفونت برابر با كاتتر است.

ـ سوند گذاري متناوب براي جلوگيري از سوند گذاري طولاني و عفونت مفيد است و بخصوص در جوانان با ضايعه نخاعي توصيه مي شود. در ضمن سوند گذاري متناوب در مواردي كه امكان ايجاد تروما هست نبايد انجام شود.

ـ درمان UTI بيمارستاني بر اساس نوع ميكروب و كشت آنتي بيوگرام منطقي است.

ـ ايشيريا كولي ، باسيل گرم منفي بيمارستاني ( كلبسيدا پسودومونا، پروتئوس ) و انتروكوك مي باشد. با توجه به اينكه استفاده يك قطعه از كاتتر براي كشت چون ميكروب هاي بيوفيلم و كروت را نشان ميدهند و ممكن است با كشت پاتو‍ژن واقعي متفاوت باشد. تكرار كشت ادرار جهت ارزيابي درمان توصيه مي شود.

ـ وجود كانديدا در ادرار كه در ديابت و بيماران با كاتتر، بيماران دريافت انتي بيوتيك ديده مي شود بيشتر مربوط به كولينيزاسيون قارچ است ولي امكان كانديمي در حدود 10% موارد بيماران نقص ايمني و تونرو پني و بيماران ICU گزارش شده است . در مورد درمان كانديدوري مورد بحث و اختلاف نظر است. بعضي شستشو مثانه با امفوتريسين B يا فلوكونازول خوراكي به مدت 3 تا 5 روز توصيه مي كنند.

پنوموني بيمارستاني دومين عفونت بيمارستاني شايع بعد از عفونت ادراري در ايالات متحده آمريكاست.86% اين پنوموني ها ناشي از ونتيلاتور مي باشند . خطر پنوموني در افرادي كه در بخش هاي ويژه متصل به ونتيلاتور و متعاقب آن اينتوبه مي باشند بسيار بالا ميرود.

 پنوموني ناشي از ونتيلاتور(VAP) مدت اقامت در ICU را افزايش مي دهد و هزينه هاي درماني را نيز بسيار بالا مي برد در نتيجه پيشگيري آن بيشتر اهميت پيدا مي كند . دو عامل مهم در ايجاد VAP نقش دارند كه عبارتند از تجمع باكتري هاي گرم منفي در راه هوايي فوقاني و آسپيراسيون اين باكتري ها و انتقال آن به قسمت هاي تحتاني راه هوايي.

 البته راه هاي ديگري نيز براي انتقال وجود دارد كه مورد اهميت است مثلا استفاده از ونتيلاتور مكانيكي كه لازمه آن هم به كار بردن لوله تراشه مي باشد كه خود لوله تراشه عامل انتقال ميكروارگانيسم ها به قسمت هاي پايين تر است

 طي تحقيقي كه Feldman وهمكاران پيرامون كلونيزاسيون باكتري ها روي لوله تراشه انجام دادند دريافتند كه طي 12 ساعت بعد از گذاشتن لوله تراشه كلوني ها تشكيل شده و تا 96 ساعت به حداكثر خود رسيدند. راه هاي ديگري نيز جهت انتقال عوامل بيماري زا قابل ذكر است كه رعايت هر كدام از آن ها نتيجه خوبي را جهت پيشگيري از VAP در بر دارد. مثلا ريختن نرمال سالين به داخل لوله تراشه هنگام ساكشن كردن٬ كه اين امر باعث انتقال باكتري ها به راه هاي هوايي تحتاني و افزايش خطر پنوموني مي گردد. مسير مقعدي- تنفسي يك روش ديگر انتقال است كه از طريق دست آلوده پرسنل صورت مي گيرد .

گذشته از اينها كمبود پرسنل كارشناس نيز اثر مستقيم روي افزايش ميزان پنوموني بيمارستاني دارد مراقبت هاي انجام شده براي بيماران در بخش ICU فقط بايد از طريق كارشناسان پرستاري صورت گيرد لذا مجريان بيمارستاني اين امر را مورد توجه قرار دهند كه نبايد از افراد كمكي و فرعي در امر مراقبت استفاده كنند.

1- ساكشن مرتب دهان براي جلوگيري از آسپيراسيون

2- تخليه دوره اي مايعات داخل لوله ونتيلاتور دور از بيمار

3- بالا بردن سر تخت به ميزان 45 درجه

4- پايش حجم باقيمانده معده براي جلوگيري از نفخ

 5- اجتناب از لوله گذاري مجدد تراشه تا حد امكان.( در صورت نياز استفاده از دارو هاي آرام بخش در بيماران آژيته اي كه ممكن است لوله تراشه خود را خارج كنند )

6-اطمينان از محل قرار گيري لوله تغذيه و بررسي تحرك روده

7- پروفيلاكسي از زخم استرسي دستگاه گوارش به وسيله دارو هاي غير قليايي كننده مثل سوكرالفيت ( زخم استرسي به عنوان يك معيار بالقوه ايجاد شونده در ICU مي باشد)

1- بهداشت مداوم دهان با شستشوي ضد عفوني كننده مثل كلر هگزيدين روزي 2 بار

2- شستشوي كامل دست ها به طور دقيق و مرتب بعد و قبل از انجام پروسيجر ها

3- استفاده از آنتي بيوتيك با توجه به جواب كشت .

4- اجتناب از لوله گذاري بيني-تراشه اي و بيني- معده اي به علت خطر سينوزيت

 5- به حداقل رساندن شستشو با نرمال سالين موقع ساكشن كردن.

6- تعويض دستكش و گان بعد از مراقبت از يك بيمار به بيمار ديگر

 براي جلوگيري از VAP نبايد فقط روي يك ريسك فاكتور تمركز كرد بلكه بايد از يك پروتكل كلي تبعيت كرد و اين پروتكل و مراقبت هاي ويژه بايد در بين پرسنل آموزش داده و بعد ازآن تمرين و ارزيابي شوند. با رعايت اين اصول به طور چشمگيري از مورتاليتي و موربيديتي در ICU كاسته مي شودكه اينها بستگي به برنامه هاي آموزشي و سياست هاي مديران بيمارستاني دارد.